TV-gids

‘Jazz a Vienne’ behoort tot 's werelds prestigieuste jazzfestivals. Al sinds 1981 boekt het festival de allergrootste jazzmusici, velen van wie er later nog eens terugkomen. Het mag geen verrassing heten dat ook de editie van 2013 niet teleurstelde: de grootste namen uit de muziek stonden op het programma. Onder hen was vocalist Gregory Porter. Zijn stijl ontstijgt de jazz. Met zijn magnifieke, bronzen bariton haalt hij een diepere waarheid uit zijn liedteksten naar boven. Speels zet hij het ritme op scherp en met subtiele veranderingen zet hij de melodie volledig naar zijn hand.

Cannonball Adderley: Live in '63 bestaat uit twee prachtige concerten van een van de meest gevierde sextetten van de jazzgeschiedenis. Cannonball Adderley (altsaxofoon), Nat Adderley (cornet) en Yusef Lateef (tenorsaxofoon, fluit en hobo), zorgen voor een driekoppige lead, terwijl de ritmesectie, bestaande uit een jonge Joe Zawinul (piano), Sam Jones (bas) en Louis Hayes (drums), voor een meeslepende swing zorgen. Quincy Jones’ ‘Jessica’s Day’ klinkt alsof het wordt gespeeld door een voltallige ‘big band’: een prestatie van formaat voor deze zes musici. Deze opname herinnert ons eraan waarom Cannonball Adderley één van de meest buitengewone en meest gerespecteerde altsaxofonisten uit de jazzgeschiedenis is: deze ‘blues-based’ musicus wist raad met ieder materiaal.

Erykah Badu, D’Angelo, Jill Scott, Anthony Hamilton, Alicia Keys, John Legend, Lauryn Hill, Maxwell en India Arie, het zijn namen die voor eeuwig verbonden zijn met neo-soul.Zo’n twintig jaar geleden werd dit genre in de VS gelanceerd en door critici en artiesten ‘neo-soul’ gedoopt. De slick soulmuziek met soepele maar prominente bassen en aanstekelijke melodieën is album georiënteerd en heeft vooral vrouwelijke, zelfbewuste singer-songwriters als vertegenwoordigers. Live instrumenten krijgen de voorkeur, net als bij soul uit de sixties en seventies, boven de geproduceerde sound van de single georiënteerde en sample-based hiphop en R&B, die vooral door mannelijke producers en artiesten gemaakt werd, op dat moment.

Dexter Gordon: Live in '63 & '64 bestaat uit drie concerten, gefilmd in 1963 en 1964 in Nederland, Zwitserland en België. De concerten tonen de klassieke stijl van deze beboplegende met zijn zijdeachtige klank. Deze opnames stammen uit de periode waarin Gordon in Europa woonde. Legendarische musici zoals drummer Art Taylor en pianist Kenny Drew spelen mee op jazzklassiekers als 'Blues Walk', 'A Night In Tunisia' en 'Body And Soul'. De opnames laten Gordon in topvorm zien, en bewijzen waarom hij geroemd wordt als één van de invloedrijkste saxofonisten uit de jazzgeschiedenis. Zowel John Coltrane als Sonny Rollins roemen zijn grote invloed op hun spel!

Stan Getz behoort tot de allergrootste tenorsaxofonisten ooit en was bekend als 'The Sound' omdat zijn toon bijna hemels mooi was. Zijn belangrijkste bron was Lester Young en werd een bron voor vele anderen terwijl hij zelf nog altijd doorgroeide. Getz kreeg de kans om het vak te leren in veel verschillende belangrijke swing bigbands toen hij nog tiener was door de militaire dienstoproep tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij speelde bij Jack Teagarden (1943) toen hij net 16 was, daarna kon hij invallen bij Stan Kenton (1944-1945), Jimmy Dorsey (1945), en Benny Goodman (1945-1946); hij speelde solo op een paar platen met Goodman. Getz, debuteerde als bandleider op de plaat in juli 1946 met vier titels, werd beroemd toen hij bij Woody Herman's Second Herd (1947-1949) speelde, soleerde (samen met Zoot Sims, Herbie Steward, en Serge Chaloff) op de oorspronkelijke versie van "Four Brothers" en omdat zijn geluid zo goed uitkwam op de ballad 'Early Autumn'. Na zijn vertrek bij Herman, was Getz (behalve enkele uitstapjes naar Jazz at the Philharmonic) de rest van zijn leven zelf de bandleider. Dit programma toont zijn laatste publieke optreden, opgenomen in de Duitse Münchner Philharmoniker op 18 juli 1990. Stan Getz (tenorsaxofoon) wordt begeleid door Kenny Barron (piano), Eddie Del Barrio en Frank Zottoli (synthesizers), Alex Blake (bas) en Terri Lyne Carrington (drums).

De soepele stem van Dionne Warwick reikt van een groot, diep laag, tot een zacht, breekbaar, helder hoog geluid. Met haar warme stem vertelt ze op elegante maar trefzekere wijze prachtige verhalen. Samen met Burt Bacharach en Hal David werd ze grondlegger van het type popmuziek dat tegenwoordig bekend staat als ‘Middle of the Road’, goed in het gehoor liggende popmuziek die nooit banaal wordt. Zestig van Warwicks nummers bereikten de Amerikaanse hitlijsten en wereldwijd verkocht ze meer dan 100 miljoen albums. Deze prachtige opname uit 1964 toont de zangeres live in 27 Club in het Belgische Knokke: op 23-jarige leeftijd staat ze aan het prille begin van haar indrukwekkende carrière.

Het Modern Jazz Quartet (MJQ) bestond uit Milt 'Bags' Jackson op vibrafoon, John Lewis op piano, Percy Heath op bas, en Connie Kay op drums. Milt Jackson en John Lewis waren bebopmusici van het eerste uur, die in de late jaren '40 in de band van Dizzy Gillespie speelden. De heren gingen hun eigen weg, en begonnen in de jaren '50 het Modern Jazz Quartet met Heath en Lewis. Bekend vanwege de uitgebalanceerde klank, experimentele jazzvormen, en tot in de puntjes voorbereide concerten bleef het MJQ een immens geliefd jazzensemble tot het allerlaatste optreden in de vroege jaren '90.

Pianist, zanger en burgerrechtenactivist Sammy Price brengt met de gospelzanggroep Harlem Beggars bevlogen versies ten gehore van liederen als 'Go Tell It on the Mountain', 'I’m a Soldier' en 'When the Saints Go Marching In'. Zij worden begeleid door organist Wilbert Harrison.

Pierre Courbois is al sinds de jaren ‘60 één van de vooraanstaande jazzmuzikanten in de Nederlandse en Europese jazzscene. Op DJAZZ ziet u de drummer samen met zijn QWINTETT op het podium van het gerenommeerde Nederlandse jazzpodium Bimhuis. De 75e verjaardag van de drummer in 2015 was de aanleiding voor de Pierre Courbois 75 Years Anniversary Tour. Hierbij treedt Courbois op met zijn QWINTETT, dat bestaat uit veelgeprezen Nederlandse jazzmuzikanten met wie Courbois tijdens zijn carrière al eerder musiceerde. Denk hierbij aan pianist Niko Langenhuijsen, contrabassist Egon Kracht, trompettist Toon de Gouw, saxofonist Jan Menu en trombonist Ilja Reijngoud. Het QWINTETT zet de traditie voort van thematische en melodieuze jazzensembles in de stijl van Charles Mingus, maar natuurlijk met Courbois’ eigen draai - en die onmiskenbare Courbois-groove. Pierre Courbois staat bekend om zijn typische manier van het combineren van composities met improvisaties, waarin melodieuze constructies samensmelten met oneven ritmes.

Samen met de Deense bassist Morten Ramsbøl en de Zweedse drummer Rasmus Kihlberg presenteert de Zweedse pianist Jacob Karlzon het album ‘Open Waters’ in de Hamburgse fabriek van pianobouwer Steinway. De klassiek opgeleide pianist, die het podium deelde met Kenny Wheeler, Norma Winstone en Billy Cobham, houdt de rijke traditie van de eclectische Zweedse jazz in ere. In 2012 verkende hij de heavy metal, en nadien paste hij elektronica toe om de beat te bepalen.

Jazzahead! in het Duitse Bremen is een internationale beurs, tentoonstelling en festival. Het brengt musici, boekers, agenten, organisatoren, musicologen en muziekliefhebbers samen. Hiermee is het uitgegroeid tot één van de belangrijkste gebeurtenissen op de jazzkalender. Wegens COVID-19 werd tijdens editie 2021 slechts de helft van alle optredens daadwerkelijk opgenomen in Bremen. Eén van de vele musici die optreden op jazzahead! is de Nederlandse jazzpianist en componist Rembrandt Frerichs. Hij leidt zijn eigen Rembrandt Frerichs Trio, dat even sterk is beïnvloed door de Amerikaanse jazztrio-traditie als door de Arabische klankwereld. Als hij niet op tournee is met zijn band, doceert Frerichs jazzpiano aan diverse Nederlandse conservatoria. Zijn kompanen zijn Tony Overwater (bas) en Vinsent Planjer (drums).

De Amerikaanse toetsenist en bandleider Herbie Hancock (1940) had in de jaren '60 veel succes als vernieuwende maar klassiek geschoolde pianist met een verfijnd gevoel voor harmonie. Vanaf 1970 werd hij echter populair als leider van elektrische jazzrock-bands. Eén daarvan was The Headhunters, die jazz een veel breder publiek opleverde, doordat het R&B-fans voor de jazz wist te winnen, en omgekeerd. In 1974 verscheen The Headhunters op de Duitse televisie, met uitvoeringen van Palm Grease, Sly, Butterfly, Spank-A-Lee, en Chameleon. Hancock (toetsen) wordt bijgestaan door Bennie Maupin (saxofoon), Paul Jackson (elektrische bas), Mike Clark (drums) en Bill Summer (percussie).

In mei 2014 vond er aan het Conservatorium van Amsterdam een bijzondere conferentie plaats. Onderwerp van deze bijeenkomst was één van de grootste jazzcomponisten van de vorige eeuw: Duke Ellington. Musicologen en musici die een bijzondere band hebben met Ellington en zijn muziek, onder wie David Schiff (auteur van 'The Ellington Century'), en Harvey Cohen (auteur van 'Duke Ellington’s America'), spraken het publiek toe. Daarnaast vonden er concerten plaats van jazzpianist Matt Cooper, het Calefax Reed Quintet en de Concert Big Band van het Conservatorium o.l.v. David Berger. Ook trad de winnaar van de Boy Edgar Prijs 2013 op: altviolist Oene van Geel voerde zijn 'All Ellington' project uit.

De 'Münchner Klaviersommer' was een jaarlijks terugkerende concertreeks die tussen 1981 en 1998 plaatsvond in het Duitse München. Hoewel de naam van het festival misschien doet vermoeden dat de programmering vooral op pianomuziek gericht was, traden er talloze grote musici uit de jazz en de klassieke muziek op – en niet alleen pianisten. De concerten vonden gewoonlijk plaats in de Gasteig, de thuishaven van het Münchner Philharmoniker. In 1990 stond de Amerikaanse dwarsfluitist Herbie Mann op dit festival. Samen met pianist Marc Cohen, gitarist Romero Lubambo, bassist Paul Socolow en de twee percussionisten Ricky Sebastian en Cyro Baptista speelde Herbie Mann hier zijn aanstekelijke vertolkingen van door Brazilië geïnspireerde jazz: 'Jasil Brazz'!

Jazzed Out laat zien dat elke willekeurige locatie als podium gebruikt kan worden. In Jazzed Out worden ongebruikelijke plekken, verspreid over diverse wereldsteden, gebruikt als decor voor korte jazzoptredens. Denk hierbij aan garages, straathoeken, metrowagons en parken. De ongecompliceerde ruwheid van de metropolen smelt samen met de muzikale creaties van verschillende artiesten die op zoek zijn naar het perfecte ‘Urban Podium’. In deze aflevering is Zürich aan de beurt. Onder meer pianist Stefan Rusconi, de band Grand Pianoramax en Nik Bärtsch tonen aan dat jazz overal op zijn plaats is.

De term ‘jam session’ stamt uit de jaren ’20, toen witte en zwarte muzikanten na hun betaalde optredens een rokerige kroeg opzochten om de jazz te spelen waar ze in hun ‘Paul Whiteman’-stijl bands de kans niet toe kregen. Een vaste bezoeker en deelnemer aan deze sessies was de populaire vocalist Bing Crosby. Men zei ‘he was jammin’ the beat’, omdat hij op de eerste en derde tel van de maat klapte in plaats van de in de jazz gebruikelijke tweede en vierde tel. DJAZZ geeft nu dit ‘jamming’ een 21e-eeuwse dimensie met ‘Seine Sessions’. Het neusje van de zalm uit de Parijse jazz-, soul-, blues-, gipsy- en funkscène treedt op in het legendarische clubrestaurant Le Resevoir. Belangrijk om te weten: de artiesten speelden nooit eerder met elkaar op hetzelfde podium! Tijdens deze aflevering, 'Free & Afro Jazz', gepresenteerd door Eddy King, staan unieke optredens en interviews centraal van onder andere Fantazio, Eddy Lopez en Banoit Savard.

Dit concert van soulzanger Charles Bradley (1948-2017) vond plaats in een intieme setting in Parijs in september 2014. Het succes van de zanger is nooit vanzelfsprekend geweest. Voordat Bradley aan een zangcarrière dacht, probeerde hij met talloze baantjes zijn brood te verdienen. Pas in 1996 ging hij écht zijn hart achterna door in de voetsporen te treden van zijn idool James Brown: vanaf het podium de zaal in vervoering brengen. Met zijn mix van funk, soul en rhythm-and-blues heeft de Amerikaan een eigen sound ontwikkeld, waarin nog altijd een vleugje van James Brown terug te vinden is.

November Music, een jaarlijks festival voor muziek van over de hele wereld, vindt voor het eerst plaats in 1993. Sindsdien is het festival een lans blijven breken voor de eigentijdse muziek, op verschillende podia door heer ‘s-Hertogenbosch. Editie 2018 bood jazz, avant-garde, internationale muziek en elektronische muziek, geluidsinstallaties, moderne opera en theater, en verschillende interdisciplinaire optredens. Onder de artiesten was zangeres Lucia Cadotsch, die unaniem wordt geprezen door Downbeat en The Guardian. Haar optreden met saxofonist Otis Sansjö en bassist Petter Eldh omvat alles van akoestische instrumenten tot elektrische synthesizers en drummachines.

Teus Nobel is een Nederlandse trompet en flügelhorn-speler. Als klein jongetje raakte Teus geïnspireerd door het krachtige trompetspel van onder andere Maynard Ferguson en Bill Chase. Tijdens zijn conservatoriumperiode speelde de trompettist zowel in jazz settings als in musicals als sessiemuzikant. Na het conservatorium kreeg Teus een baan aangeboden bij het Luchtmacht Orkest, waar hij marsmuziek speelde met invloeden van pop en jazz. Dit optreden is opgenomen in het BIMhuis in Amsterdam. Teus draagt zijn composities op aan zijn all-time helden Jarmo Hoogendijk, Woody Shaw, Christian Scott, Roy Hargrove en Eric Vloeimans. Dit optreden is gebaseerd op zijn tweede album ‘Legacy’.