TV-gids

De soepele stem van Dionne Warwick reikt van een groot, diep laag, tot een zacht, breekbaar, helder hoog geluid. Met haar warme stem vertelt ze op elegante maar trefzekere wijze prachtige verhalen. Samen met Burt Bacharach en Hal David werd ze grondlegger van het type popmuziek dat tegenwoordig bekend staat als ‘Middle of the Road’, goed in het gehoor liggende popmuziek die nooit banaal wordt. Zestig van Warwicks nummers bereikten de Amerikaanse hitlijsten en wereldwijd verkocht ze meer dan 100 miljoen albums. Deze prachtige opname uit 1964 toont de zangeres live in 27 Club in het Belgische Knokke: op 23-jarige leeftijd staat ze aan het prille begin van haar indrukwekkende carrière.

Stan Getz behoort tot de allergrootste tenorsaxofonisten ooit en was bekend als 'The Sound' omdat zijn toon bijna hemels mooi was. Zijn belangrijkste bron was Lester Young en werd een bron voor vele anderen terwijl hij zelf nog altijd doorgroeide. Getz kreeg de kans om het vak te leren in veel verschillende belangrijke swing bigbands toen hij nog tiener was door de militaire dienstoproep tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij speelde bij Jack Teagarden (1943) toen hij net 16 was, daarna kon hij invallen bij Stan Kenton (1944-1945), Jimmy Dorsey (1945), en Benny Goodman (1945-1946); hij speelde solo op een paar platen met Goodman. Getz, debuteerde als bandleider op de plaat in juli 1946 met vier titels, werd beroemd toen hij bij Woody Herman's Second Herd (1947-1949) speelde, soleerde (samen met Zoot Sims, Herbie Steward, en Serge Chaloff) op de oorspronkelijke versie van "Four Brothers" en omdat zijn geluid zo goed uitkwam op de ballad 'Early Autumn'. Na zijn vertrek bij Herman, was Getz (behalve enkele uitstapjes naar Jazz at the Philharmonic) de rest van zijn leven zelf de bandleider. Dit programma toont zijn laatste publieke optreden, opgenomen in de Duitse Münchner Philharmoniker op 18 juli 1990. Stan Getz (tenorsaxofoon) wordt begeleid door Kenny Barron (piano), Eddie Del Barrio en Frank Zottoli (synthesizers), Alex Blake (bas) en Terri Lyne Carrington (drums).

Het Modern Jazz Quartet (MJQ) bestond uit Milt 'Bags' Jackson op vibrafoon, John Lewis op piano, Percy Heath op bas, en Connie Kay op drums. Milt Jackson en John Lewis waren bebopmusici van het eerste uur, die in de late jaren '40 in de band van Dizzy Gillespie speelden. De heren gingen hun eigen weg, en begonnen in de jaren '50 het Modern Jazz Quartet met Heath en Lewis. Bekend vanwege de uitgebalanceerde klank, experimentele jazzvormen, en tot in de puntjes voorbereide concerten bleef het MJQ een immens geliefd jazzensemble tot het allerlaatste optreden in de vroege jaren '90.

Anita O'Day: Live in ’63 en ’70 toont twee prachtige concerten van deze "jazz singer supreme" in onberispelijke vorm. Met ogenschijnlijke nonchalance vertolkt O'Day onder meer publieksfavorieten 'Tea For Two' en 'Sweet Georgia Brown'; nummers waarmee ze eerder triomfen vierde op het legendarische Newport Jazz Festival van 1958. Uit deze optredens blijkt duidelijk waarom Anita O'Day samen met Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan en Billie Holiday tot de allergrootste jazzzangeressen behoort.

De componisten en muzikanten Donald Fagen en Walter Becker vormen begin jaren 70 een duo dat beter bekend staat als Steely Dan. De van samenstelling wisselende band speelt muziek van virtuoze artiesten die hun sporen verdiend hebben en roepen letterlijk hun echo op. Ze vallen op door controversiële, mysterieuze songteksten en complexe jazzharmonieën te verpakken in pakkende nummers. Tijdens de ‘A Perfect Combination’s Tribute To’ betreedt de top van Nederlandse muzikanten en vocalisten onder leiding van Danny Sahupala het podium van de North Sea Jazz Club voor een ode aan Steely Dan.

Het optreden van zangeres Jazzmeia Horn op het Malta Jazz Festival 2019 beloofde veel goeds voor de toekomst van de jazz, en was tegelijk doordrenkt van het verleden van het genre. Met Keith Brown (piano), Rashaan Carter (bas), Irwin Hall (fluit en saxofoon) en Anwar Marshall (drums) herinnerde het optreden van de jonge zangeres het publiek aan de kracht van de jazz het hart te beroeren. Horns concert aan de waterkant van Valletta naast de Ta’Liesse-kerk was een werkelijk betoverende ervaring.

De 'Münchner Klaviersommer' was een jaarlijks terugkerende concertreeks die tussen 1981 en 1998 plaatsvond in het Duitse München. Hoewel de naam van het festival misschien doet vermoeden dat de programmering vooral op pianomuziek gericht was, traden er talloze grote musici uit de jazz en de klassieke muziek op – en niet alleen pianisten. De concerten vonden gewoonlijk plaats in de Gasteig, de thuishaven van het Münchner Philharmoniker. In 1993 stond de Amerikaanse gitarist Al Di Meola op dit festival. Samen met tweede gitarist Chris Carrington en percussionist Arto Tunçboyacıyan speelde hij het inmiddels klassieke world fusion-repertoire van zijn album 'World Sinfonia', dat in 1991 verschenen was.

Art Blakey, Dexter Gordon, Ron Carter, Herbie Hancock, Thelonious Monk... Deze namen staan gelijk aan de gouden eeuw van de jazz. Maar hoeveel mensen kennen Alfred Lion en Francis Wolff, aan wie we de opnames van onze jazzlegendes te danken hebben? Deze twee Duitse joden die vanuit nazi-Duitsland naar New-York emigreerden ‘ontdekten’ een Amerikaanse kunstvorm die toentertijd weinig serieuze aandacht ontving van mainstream Amerika: de jazzmuziek. Ze hadden geld noch connecties, en ze spraken maar een paar woorden Engels, en toch zijn de twee mannen begonnen met het opnemen van praktisch onbekende muzikanten, waarbij ze vertrouwden op hun eigen smaak en oordeel. Vandaag de dag kan men deze lijst beschouwen als een ‘Who-is-Who’ van de jazzmuziek. “Blue Note -A Story of Modern Jazz” vertelt het verhaal van Alfred Lion en Francis Wolff en hun platenlabel. Het is het verhaal van de opkomst van de moderne jazz, van een vriendschap in ballingschap en van onwrikbare artistieke excellentie. De film “Blue Note” wordt verteld door de muzikanten, vrienden, bondgenoten en door de fans van de Blue Note opnames van alle rangen en standen, en brengt zo een era van de Amerikaanse cultuurgeschiedenis tot leven.

De 'Münchner Klaviersommer' was een jaarlijks terugkerende concertreeks die tussen 1981 en 1998 plaatsvond in het Duitse München. Hoewel de naam van het festival misschien doet vermoeden dat de programmering vooral op pianomuziek gericht was, traden er talloze grote musici uit de jazz en de klassieke muziek op – en niet alleen pianisten. De concerten vonden gewoonlijk plaats in de Gasteig, de thuishaven van het Münchner Philharmoniker. In 1991 speelde de Cubaanse jazzpianist Gonzalo Rubalcaba hier jazzstandards en eigen werk met zijn kwartet, bestaande uit trompettist Reinaldo Melian, bassist Felipe Cabrera en drummer Julio Barreto.

In luttele jaren is de naam van de jonge trompettist Christian Scott synoniem komen te staan voor de nieuwe generatie jazzmusici. Niet alleen trekt hij een breder publiek, deze grenzenverlegger daagt onophoudelijk de jazztraditie uit. Op zijn 33e is Christian Scott een gevestigd fenomeen. Met elk nieuw album lijkt hij nog vastbeslotener om de regels van de jazz op te rekken tot het breekpunt met zijn eigen, avantgardistische aanpak. Met zijn concert in La Coopérative de Mai in 2018 vierde Christian Scott 100 jaar jazz met zijn programma “The Centennial Trilogy”. Geniet van dit unieke optreden vanuit een intiem theater, opgenomen in 4K!

De Duitse jazz- en cabaretzanger Atrin Madani werd geboren in 1998 als zoon van twee Iranese immigranten. Toen hij zich gesteld zag tegenover de onzekerheid die de pandemie met zich meebracht, de oplopende geopolitieke spanningen, en de sociale onrust in het vaderland van zijn voorouders, vroeg Madani zich af: “waar zijn we nu”? Het antwoord dat hij op deze vraag formuleerde is net zo helder en trefzeker als zijn stem: waar we nu de meeste behoefte aan hebben is oprechtheid, bescheidenheid en kwaliteit. Deze drie eigenschappen zijn dan ook overvloedig vertegenwoordigd op het debuutalbum van de in Berlijn gevestigde vocalist, dat de naam ‘Where Are We Now?’ draagt. Met de klankidealen van Mel Tormé, Norah Jones, Diana Krall en Till Brönner in zijn achterhoofd wijdt Madani zich aan een aantal zorgvuldig uitgekozen songs die tot dusver zelden te horen waren in de jazz. Tijdens dit feestelijke albumreleaseconcert in jazzclub A-Trane Berlin uit maart 2023 liet Madani zich bijstaan door pianist Christian von der Goltz, gitarist Alexander Rueß, bassist Olaf Casimir, en drummer Sebastian Merk. Deel 1.

De term ‘jam session’ stamt uit de jaren ’20, toen witte en zwarte muzikanten na hun betaalde optredens een rokerige kroeg opzochten om de jazz te spelen waar ze in hun ‘Paul Whiteman’-stijl bands de kans niet toe kregen. Een vaste bezoeker en deelnemer aan deze sessies was de populaire vocalist Bing Crosby. Men zei ‘he was jammin’ the beat’, omdat hij op de eerste en derde tel van de maat klapte in plaats van de in de jazz gebruikelijke tweede en vierde tel. DJAZZ geeft nu dit ‘jamming’ een 21e-eeuwse dimensie met ‘Seine Sessions’. Het neusje van de zalm uit de Parijse jazz-, soul-, blues-, gipsy- en funkscène treedt op in het legendarische clubrestaurant Le Resevoir. Belangrijk om te weten: de artiesten speelden nooit eerder met elkaar op hetzelfde podium! Tijdens deze aflevering, 'Funk & Afro', gepresenteerd door Eddy King, staan unieke optredens en interviews centraal van onder andere Cool Jam, Bibi Tanga en Kingsy Ray.

Populair muziekduo uit Philadelphia, bestaande uit Daryl Hall en John Oates. De band wordt in 1967 opgericht, nadat de mannen eerder al in andere bands zaten. Hun stijl is een mix tussen rock & roll, r&b en pop, wat ze zelf 'rock and soul' noemen. Anderen hebben het ook wel 'blue eyed soul' genoemd.

De term ‘harmolodics’ is onlosmakelijk verbonden met jazzsaxofonist Ornette Coleman. Zijn muzikale filosofie wordt vooral geassocieerd met avant-garde en free jazz, hoewel de implicaties van zijn theorie veel verder reiken dan deze kaders. Coleman omschrijft ‘harmolodics’ als “the use of the physical and the mental of one's own logic made into an expression of sound to bring about the musical sensation of unison executed by a single person or with a group”. Kort samengevat betekent dit dat harmonie, melodie, snelheid, ritme, timing en frasering allemaal een gelijkwaardige positie bekleden in Colemans muzikale ideeën, zoals wordt geïllustreerd in het optreden dat het Ornette Coleman Sextet in deze uitzending ten beste geeft.

In Nederland was jazzmuziek tijdens de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s verboden. Een aantal jongeren wilde koste wat koste deze muziek behouden. Zij oefenden in het geheim, speelden illegale radio-uitzendingen na en waren vastbesloten om na de oorlog een school voor jazzmuziek op te richten: het Swing College. Op de dag van de bevrijding, 5 mei 1945, had het Orchestra of the Dutch Swing College haar eerste optreden. De leden gaven lezingen, organiseerden jazzbijeenkomsten en gaven les in jazzmuziek. Al snel veranderde de naam in Dutch Swing College Band. In 1960 werd de DSCBand (toonaangevend voor de Nederlandse traditionele jazz) een beroepsorkest, won ontelbare prijzen en speelt tot op heden wereldwijd met succes. Tijdens dit concert in Schouwburg De Lawei in Drachten houdt de Dutch Swing College Band de traditie in stand met een bijzondere samenwerking met de Marinierskapel der Koninklijke Marine. Samen brengen zij nummers als ‘High School Cadets’ en ‘Perdido Street Blues’ ten gehore.