TV-gids

De muzikale autodidact Les McCann werd met het verschijnen van zijn album ‘Swiss Movement’ – in 1968, opgenomen met Eddie Harris – plotsklaps een wereldwijde jazzster. Toch heeft deze muzikant veel meer kanten. McCann schakelt moeiteloos tussen stijlen en staat in elke rol zijn mannetje: van bop tot fusion, van zang tot elektrisch piano, clavinet of synthesizer. Zijn mix van kerkmuziek en swing past perfect binnen de geest van zijn tijd, ook al kon hij op een gegeven moment in de jaren ’90 door ziekte nog maar met een enkele vinger spelen. In de uitzending van vandaag brengt McCann gospel terug naar New Orleans, waar deze set in 1983 gespeeld werd. McCanns zang zegeviert in de soulvolle uitvoering van veel van zijn hits, waaronder ‘Just Like Magic’. Hij wordt begeleid door zijn fantastische ‘Magic Band’ bestaande uit saxofonist Bobby Bryant Jr., bassist Curtis Roberson Jr. en drummer Tony St. James.

Rabih Abou-Khalil neemt ons mee op reis naar de oorsprong van de muziek in de documentairereeks 'Visions of Music – World Jazz'. Beroemde artiesten als B.B. King, Dino Saluzzi, Tito Puente, Carlos Santana, Joe Zawinul, Manu Dibango en Abdullah Ibrahim komen aan bod, maar ook jongere artiesten als Nicholas Payton, Cyro Baptista en Don Byron - om er maar eens een paar te noemen. De impact van traditionele muziek op de hedendaagse jazz blijkt enorm. In de aflevering 'Carnet des Routes' zien we hoe musici uit Zuid-Frankrijk de musette naar Parijs brachten. De beroemde gitarist Django Reinhardt – die met zijn verminkte linkerhand de 'Three-Fingered Lightning' werd genoemd – was één van de eerste musici die swing en musette combineerden.

Estival Jazz is een jaarlijks jazzfestival dat sinds 1977 plaatsheeft in Lugano, in het Italiaanssprekende deel van Zwitserland. Estival Jazz biedt een opwindende en bijzonder verrassende line-up die zich richt op de muziek van nu. Estival maakt zich sterk voor de schoonheid van verschillende culturen en wil het wederzijds begrip bevorderen. Jon Hendricks is één van de architecten van de ‘vocalese’. Hij vervangt instrumentale passages van bekende jazzopnamen door een gezongen scat. Deze techniek past hij ook toe op Estival Jazz, waar hij een volledige contrabas-solo scattend vertolkt. Hij wordt gezien als één van de belangrijkste vocalisten uit de jazzgeschiedenis.

Jazz in Duketown is het grootste gratis jazzfestival in de open lucht dat Nederland rijk is. Jazzfanaten en andere muziekliefhebbers kijken elk jaar reikhalzend uit naar de optredens van de vele internationaal bekende bands. Eén daarvan is in 2019 het in Amsterdam gevestigde instrumentale collectief Jungle by Night. Deze Nederlandse band speelt een mix van verschillende stijlen, geïnspireerd door funk, jazz, dub, rock, en nog veel meer. Jungle by Night bestaat al sinds 2010 en heeft op talloze festivals gestaan. In december van dat jaar traden ze in Parijs op met de voormalige band van Afrobeat-legende Fela Kuti, waar ze werden ontvangen als "de toekomst van de Afrobeat".

De in New York City gevestigde band Lucky Chops werd in 2015 wereldberoemd toen een video van hun optreden in een metrostation viraal ging op YouTube. Sindsdien heeft dit energieke kwintet over de hele wereld talloze toehoorders versteld doen staan. De band ontstond toen trompettist Joshua Gawel, saxofonist Daro Behroozi, trombonist Josh Holcomb, tubist Raphael Buyo en drummer Charles Sams elkaar in 2006 in New York tegenkwamen aan de Fiorello H. LaGuardia High School of Music & Art and Performing Arts. Lucky Chops wil nieuwe generaties musici inspireren door regelmatig workshops te geven en mee te werken aan onderwijsprojecten. In augustus 2018 speelden zij hun bruisende, schetterende funk in BIRD in Rotterdam.

Stan Getz behoort tot de allergrootste tenorsaxofonisten ooit en was bekend als 'The Sound' omdat zijn toon bijna hemels mooi was. Zijn belangrijkste bron was Lester Young en werd een bron voor vele anderen terwijl hij zelf nog altijd doorgroeide. Getz kreeg de kans om het vak te leren in veel verschillende belangrijke swing bigbands toen hij nog tiener was door de militaire dienstoproep tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij speelde bij Jack Teagarden (1943) toen hij net 16 was, daarna kon hij invallen bij Stan Kenton (1944-1945), Jimmy Dorsey (1945), en Benny Goodman (1945-1946); hij speelde solo op een paar platen met Goodman. Getz, debuteerde als bandleider op de plaat in juli 1946 met vier titels, werd beroemd toen hij bij Woody Herman's Second Herd (1947-1949) speelde, soleerde (samen met Zoot Sims, Herbie Steward, en Serge Chaloff) op de oorspronkelijke versie van "Four Brothers" en omdat zijn geluid zo goed uitkwam op de ballad 'Early Autumn'. Na zijn vertrek bij Herman, was Getz (behalve enkele uitstapjes naar Jazz at the Philharmonic) de rest van zijn leven zelf de bandleider. Dit programma toont zijn laatste publieke optreden, opgenomen in de Duitse Münchner Philharmoniker op 18 juli 1990. Stan Getz (tenorsaxofoon) wordt begeleid door Kenny Barron (piano), Eddie Del Barrio en Frank Zottoli (synthesizers), Alex Blake (bas) en Terri Lyne Carrington (drums).

De 'Münchner Klaviersommer' was een jaarlijks terugkerende concertreeks die tussen 1981 en 1998 plaatsvond in het Duitse München. Hoewel de naam van het festival misschien doet vermoeden dat de programmering vooral op pianomuziek gericht was, traden er talloze grote musici uit de jazz en de klassieke muziek op – en niet alleen pianisten. De concerten vonden gewoonlijk plaats in de Gasteig, de thuishaven van het Münchner Philharmoniker. In 1988 stond vocalist Bobby McFerrin op het festival. McFerrin, die bekend staat om zijn ongelooflijke stemtechniek en unieke benadering van de muziek, gaf een onvergetelijk solo-optreden ten beste.

Estival Jazz is een jaarlijks jazzfestival dat sinds 1977 plaatsheeft in Lugano, in het Italiaanssprekende deel van Zwitserland. Estival Jazz biedt een opwindende en bijzonder verrassende line-up die zich richt op de muziek van nu. Estival maakt zich sterk voor de schoonheid van verschillende culturen en wil het wederzijds begrip bevorderen. Jack DeJohnette, een uiterst belangrijk figuur in de geschiedenis van fusion jazz. In 2007 werd hij in de Drummer Hall of Fame ingewijd. Zijn werk en stijl is een grote mix van verschillende elementen van jazz, free jazz, wereld muziek en R&B. Dit heeft er ook voor gezorgd hij wordt aanschouwd als een van de meest gewaardeerde en meest gevraagde drummers van zijn tijd. Zijn optreden bij Estival is buitengewoon verbazingwekkend, waar je overduidelijk zijn unieke stijl naar boven hoort komen.

De Danish Radio Big Band gaat de samenwerking aan met de Amerikaanse zanger Curtis Stigers om de iconische concerten te gedenken die Frank Sinatra in The Sands Hotel in Las Vegas gaf in de jaren '60. Curtis Stigers en de bigband presenteren de populairste evergreens uit het 'American songbook' van die jaren, waaronder de klassieker waaraan dit programma z'n naam ontleent: “Fly Me To The Moon”.

De MotorMusic Studios in het Belgische Mechelen oefenen een magnetische aantrekkingskracht uit op talloze eersteklas jazzmusici. Veel bezoekende internationale jazzmusici delen hun kijk op hun muziek met ons in de nieuwe DJAZZ-reeks ‘Belgium Sessions’. In deze uitzendingen zien we hoe een aantal van Europa’s beste musici hun eigen muziek uitvoeren. Het Nederlands-Belgische trio ‘De Beren Gieren’ staat bekend om hun unieke energieke sound, sprankelende melodieën, complexe structuren en eigenzinnige songtitels. Hun muziek bestaat uit een nieuwe maar vertrouwd klinkende mix van polyritmische soundscapes, sing-alongs, en onverwachte wendingen. Er wordt getracht de afstand tussen de klassieke composities uit het begin van de 20ste eeuw en meer eigentijdse escapades te overbruggen. ‘De Beren Gieren’ houden je aandacht vast met hun onverwachte stemmingswisselingen in hun muziek. Al met al een verrassende act, die je niet mag missen!

Honderden ‘funkateers’ kwamen samen in Bataclan in Parijs om funkheld en bassist Larry Graham & Graham Central Station toe te juichen. In de jaren ’60 was Graham met name bekend voor zijn werk met de populaire en invloedrijke psychedelische soul- en funkband Sly and the Family Stone. Nadat hij Graham Central Station oprichtte volgde een uiterst succesvolle solocarrière. Graham wordt gezien als de uitvinder van het 'slappen' op de elektrische bas; een manier van spelen die kenmerkend is voor de moderne funk. Tijdens dit concert in Parijs laat Graham zien waarom hij nog altijd één van de helden van de funk is!

In deze uitzending ziet u een zeldzaam optreden door de legendarische gitarist Paco de Lucía en zijn sextet opgenomen tijdens de Germeringer Jazztage van 1996. Sommigen zetten z’n vraagtekens bij de programmering van flamencomuziek op een jazzfestival, maar de overeenkomsten tussen bijvoorbeeld flamenco en blues zijn meermaals overtuigend aangetoond – en die blijken wederom tijdens dit concert: beide muziekstijlen vormen een uitlaatklep voor de arme, vogelvrije minderheid die met primitieve kracht de grenzeloze mogelijkheden voor improvisatie en virtuositeit tentoonspreidt. Paco de Lucía laat zien waar hij voor staat. Hij heeft lang geëxperimenteerd met meerdere vormen van jazz, waarbij hij altijd de flamencotraditie in ere probeert te houden. Zoals hij zelf zegt: “Wat ik heb geprobeerd te doen is met één hand de flamencotraditie bewaken, en met de andere op zoek naar nieuwe elementen die ik in de flamenco kan verwerken”.

Het Morgenland Festival is een festival dat plaatsvindt in Osnabrueck, Duitsland. Het festival bestaat sinds 2005 en focust zich op de fascinerende muziekcultuur uit het Nabije en Midden-Oosten, met genres van klassiek tot avant-garde, jazz en rock. Buiten muzikale voorstellingen, houdt het festival zich ook bezig met andere kunst, zoals dans en theater. Jivan Gasparyan, Jr. raakte geïnspireerd door de Armeense folkmuziek dankzij zijn opa, Jivan Gasparyan, van wie hij het bespelen van de duduk heeft geleerd. De blul en duduk zijn allebei instrumenten van Armeense afkomst.

In mei 2014 vond er aan het Conservatorium van Amsterdam een bijzondere conferentie plaats. Onderwerp van deze bijeenkomst was één van de grootste jazzcomponisten van de vorige eeuw: Duke Ellington. Musicologen en musici die een bijzondere band hebben met Ellington en zijn muziek, onder wie David Schiff (auteur van 'The Ellington Century'), en Harvey Cohen (auteur van 'Duke Ellington’s America'), spraken het publiek toe. Daarnaast vonden er concerten plaats van jazzpianist Matt Cooper, het Calefax Reed Quintet en de Concert Big Band van het Conservatorium o.l.v. David Berger. Ook trad de winnaar van de Boy Edgar Prijs 2013 op: altviolist Oene van Geel voerde zijn 'All Ellington' project uit.

Ballake Sissoko is afkomstig uit een lange traditie van Malinese kora-spelers. Hij werkte samen met gerenommeerde musici als Toumani Diabaté en Taj Mahal, en ontmoette de in Frankrijk geboren Vincent Ségal bij toeval. De twee begonnen met enkele jamsessies, maar waren er nog niet helemaal over uit op welke manier er een samenwerking tot stand kon komen. Ségal genoot een westerse klassieke opleiding en speelde al in het Franse Nationale Orkest, maar dit weerhield hem er niet van om zijn comfortzone te verlaten en het geluid van zijn cello te combineren met de kora van Sissoko. Eigenlijk was dit geen grote stap: Ségal groeide op in de Parijse wijk Pigalle, omringd door Afrikaanse migranten die Ségal wegwijs maakten in de Afrikaanse muziek. Het samenspel tussen Sissoko en Ségal levert een bijzonder concert op, waarin jazz gecombineerd wordt met Malinese muziek , maar ook met klassieke invloeden.

Het Modern Jazz Quartet (MJQ) bestond uit Milt 'Bags' Jackson op vibrafoon, John Lewis op piano, Percy Heath op bas, en Connie Kay op drums. Milt Jackson en John Lewis waren bebopmusici van het eerste uur, die in de late jaren '40 in de band van Dizzy Gillespie speelden. De heren gingen hun eigen weg, en begonnen in de jaren '50 het Modern Jazz Quartet met Heath en Lewis. Bekend vanwege de uitgebalanceerde klank, experimentele jazzvormen, en tot in de puntjes voorbereide concerten bleef het MJQ een immens geliefd jazzensemble tot het allerlaatste optreden in de vroege jaren '90.

Het Newport Jazz Festival vond voor het eerst plaats in de Noord-Amerikaanse stad Newport, Rhode Island tijdens de zomer van 1954. Daar bleef het niet bij: in de jaren die volgden traden de grootste namen uit de jazz hier op, wat bovendien vaak tot iconische live-albums leidde. Inmiddels is het festival uitgegroeid tot één van de grootste meerdaagse jazzfestivals ter wereld. Dit succes maakte dat het festival in de jaren '60 en '70 zélf op tournee ging, zodat het kon gebeuren dat er sinds midden jaren '60 elk najaar een Newport Jazz Festival plaatsvond in De Doelen in Rotterdam. In 1968 verwelkomde het Newport Jazz Festival in Rotterdam drie getalenteerde Amerikanen: pianist Horace Silver, gitarist Muddy Waters en trompettist Dizzy Gillespie, ieder met hun eigen bands.

Het Newport Jazz Festival vond voor het eerst plaats in de Noord-Amerikaanse stad Newport, Rhode Island tijdens de zomer van 1954. Daar bleef het niet bij: in de jaren die volgden traden de grootste namen uit de jazz hier op, wat bovendien vaak tot iconische live-albums leidde. Inmiddels is het festival uitgegroeid tot één van de grootste meerdaagse jazzfestivals ter wereld. Dit succes maakte dat het festival in de jaren '60 en '70 zélf op tournee ging, zodat het kon gebeuren dat er sinds midden jaren '60 elk najaar een Newport Jazz Festival plaatsvond in Rotterdam. Op de zevende editie, gehouden in oktober 1972, presenteerde zich een ongeëvenaarde verzameling artiesten in het recent voltooide concertgebouw De Doelen. Daaronder bevond zich de band Giants of Jazz – een naam die nooit toepasselijker is geweest dan op deze verzamelde jazzreuzen: Art Blakey (drums), Dizzy Gillespie (trompet), Al McKibbon (bas), Thelonious Monk (piano), Sonny Stitt (saxofoon) en trombonist Kai Winding (trombone). Deel 2.

Het Newport Jazz Festival vond voor het eerst plaats in de Noord-Amerikaanse stad Newport, Rhode Island tijdens de zomer van 1954. Daar bleef het niet bij: in de jaren die volgden traden de grootste namen uit de jazz hier op, wat bovendien vaak tot iconische live-albums leidde. Inmiddels is het festival uitgegroeid tot één van de grootste meerdaagse jazzfestivals ter wereld. Dit succes maakte dat het festival in de jaren '60 en '70 zélf op tournee ging, zodat het kon gebeuren dat er sinds midden jaren '60 elk najaar een Newport Jazz Festival plaatsvond in Rotterdam. In 1968 traden drummer Art Blakey en pianist Horace Silver elk op met hun eigen bands tijdens het Newport Jazz Festival in Rotterdam. De bandleiders waren geen vreemden voor elkaar: zij kenden elkaar uit de begindagen van The Jazz Messengers.