TV-gids

Al sinds 1994 komen er talloze musici, boekingsagenten, persbureaus en mediabedrijven van over de hele wereld af op de 'wereldmuziektentoonstelling' World Music Expo (WOMEX). Deze muziekbeurs is door de jaren heen neergestreken in verschillende Europese steden, waaronder Berlijn, Brussel, Marseille, Stockholm, Sevilla, Cardiff en Boedapest. In 2018 vond WOMEX plaats in Las Palmas op Gran Canaria. Eén van de deelnemers was Nelida Karr, die niet alleen zingt en gitaar speelt, maar ook piano, cello en percussie voor haar rekening neemt. Haar eigen composities lopen over van de vele culturele invloeden die zij opdeed tijdens haar jeugd in Malabo, de hoofdstad van het enige Spaanstalige land van Afrika, Equatoriaal-Guinea. Deze eclectische muzikale mix levert haar een verrassend eigen klank op.

jazzahead! in het Duitse Bremen is een internationale beurs, tentoonstelling en festival. Het brengt musici, boekers, agenten, organisatoren, musicologen en muziekliefhebbers samen. Hiermee is het uitgegroeid tot één van de belangrijkste gebeurtenissen op de jazzkalender. In 2022 besteedde jazzahead! bijzondere aandacht aan Canada’s jazzscene en traden er in drie dagen tijd veertig internationale jazzgroepen op. Eén daarvan is het trans-Atlantische samenwerkingsverband van altsaxofonist François Carrier uit Montreal, percussionist Michel Lambert uit Quebec, en bassist John Edwards uit het Verenigd Koninkrijk. Juno Award-winnaar François Carrier en Michel Lambert delen een lange geschiedenis en vormen nu een freejazz-trio met het Britse basfenomeen John Edwards, wiens adembenemende techniek en grenzeloze muzikale verbeeldingskracht de contrabas in staat stellen een nieuwe muzikale rol op te eisen.

Het jaarlijkse jazzahead! in het Duitse Bremen omvat een internationale beurs, tentoonstellingen en een muziekfestival. Het brengt musici, boekers, agenten, organisatoren, musicologen en muziekliefhebbers samen. Hiermee is het uitgegroeid tot één van de belangrijkste gebeurtenissen op de jazzkalender. In 2024 besteedde jazzahead! bijzondere aandacht aan de jazzscene van Nederland en traden er in drie dagen tijd ruim 40 internationale jazzgroepen op. Eén van de acts op jazzahead! 2024 is het twaalftallige Marmoucha Orchestra uit Amsterdam. Samen met de Marokkaanse guembri-virtuoos Mehdi Nasouli presenteert het Marmoucha Orchestra hun levendige project ‘Sonic Bridges’. Marmoucha, opgericht in 2002, heeft altijd het voortouw genomen in projecten die het culturele erfgoed van Noord-Afrika en het Midden-Oosten vieren, met als doel een uiteenlopend scala aan artiesten en publiek met elkaar te verbinden. Mehdi Nasouli voegt zijn dynamische persoonlijkheid en diepe passie voor Marokkaanse muziek toe aan deze samenwerking, waarin Gnawa-tradities en westerse muziektechnieken samenvloeien. Het podium op jazzahead! 2024 stroomt vol met Arin Keshishi (bas, artistiek directeur, arrangeur), Mehdi Nassouli (zang, guembri), Maripepa Contreras (hobo, arrangeur), Tuur Moens (drums), Timothy Banchet (toetsen), Antonio Moreno Glazkov (trompet), Pablo Martinez (trombone), Mohamed Ahaddaf (oud), María Cristina González (fluit), Emad Ghajjou (darbuka), Yishay Aharon Glück (gitaar), en Ahmed Hammou en Khalid Ezzahiri (krakebs, achtergrondzang).

Jazzed Out laat zien dat elke willekeurige locatie als podium gebruikt kan worden. In Jazzed Out worden ongebruikelijke plekken, verspreid over diverse wereldsteden, gebruikt als decor voor korte jazzoptredens. Denk hierbij aan garages, straathoeken, metrowagons en parken. De ongecompliceerde ruwheid van de metropolen smelt samen met de muzikale creaties van verschillende artiesten die op zoek zijn naar het perfecte ‘Urban Podium’. In deze aflevering is Berlijn aan de beurt. Onder meer pianist Wolfert Brederode, gitarist Kurt Rosenwinkel en de Berlijnse band Hyperactive Kid tonen aan dat jazz overal op zijn plaats is.

De Amerikaanse trompettist en zanger Chet Baker (1929-1988) was één van de meest geliefde architecten van de bebop en de cool jazz. Op zijn tiende leerde Baker spelen in de schoolband. Eenmaal in het leger, in 1946, ontdekte hij de bebop. Na zes maanden gevangenis wegens drugsbezit in 1953 vormde Baker zijn eigen kwartet met pianist Russ Freeman. Zijn levenslange drugverslaving dwong Baker ertoe onophoudelijk concerten te geven en plaatopnames te maken. De in Europa zeer geliefde trompettist voegde zich bij Jacques Pelzer (altsaxofoon, dwarsfluit), Luigi Trussardi (bas), Franco Manzecchi (drums) en René Urtreger (piano) voor een optreden in Brussel, België, op 2 mei 1964. Zij speelden Bye Bye Blackbird, Isn't It Romantic, Airegin, Time After Time, en So What. Op 3 september 1979 verscheen Baker op het Kongsberg Jazz Festival in Noorwegen. Daar werd hij begeleid door Wolfgang Lackerschmid (vibrafoon), Michel Graillier (piano), en Jean Louis Rassenfosse (bas) voor uitvoeringen van Blue Train, Softly, As In A Morning Sunrise, Five Years Ago, en Love For Sale.

De in 1987 opgerichte funk-band Seven Eleven mengt jazz, funk, hip hop tot een geheel eigen stijl. De band was in 1990 één van de eerste live acts die samen met rappers op het podium stonden in de vorm van de Brabantse hip hop formatie Dope Posse. Een samenwerking met conservatorium geschoolde blazers bracht bracht de band een overwinning op Camelpop ’93, waarna Seven Eleven verscheidene albums uitbracht en op gerenommeerde podia en festivals stond, zoals het North Sea Jazz Festival. Later werkte de Seven Eleven samen met Amerikaanse funkartiesten en musici als Fred Wesley, Dawn Silva, Jeanette Washington, Louis Johnson. In 2016 stond de formatie in De Pul in Uden met een volledige vertolking van het in 2015 verschenen album ‘Back to the Source’, dat in Londen werd geproduceerd door de van Right Said Fred bekende gitarist Rob Manzoli.

De magere, blinde muzikant Moondog was ruim twee decennia lang geliefd onder New Yorkers als een geliefd, mysterieus en buitenissige straatartiest. In Europa brak hij door als componist en muzikant in de avant-garde scene, waar hij gala-optredens van grote orkesten dirigeerde voor koninklijk publiek. Hij werd geëerd door de groten der aarde, onder wie Charlie Parker, Leonard Bernstein, Steve Reich en Philip Glass. Volgens hen was hij één van de grootste muzikale visionairen van de 20e eeuw. Moondog, die oorspronkelijk Louis T. Hardin heette, maakte dag in dag uit een onveranderlijk deel uit van Manhattans straatbeeld. Ongeacht het weer droeg hij altijd een zelfgemaakte mantel, sandalen, een wapperende cape en een gehoornde Vikinghelm, dit alles vanuit zijn ‘Noorse filosofie’. Tijdens dit optreden staat hij samen met het beroemde London Saxophonique op het podium voor een uiterst excentrieke show.

Gitarist, componist en regisseur Marnix Busstra houdt ervan om grenzen op te zoeken en te overschrijden. Hij reist de wereld af met zijn verschillende jazzbands, speelt zowel gitaar als bouzouki, componeert jazz, schrijft theaternummers, en is één van de drijvende krachten achter de uitbundige theatershows van zijn vrouw Karin Bloemen. Busstra is altijd opzoek naar vernieuwing. Een verfijnde techniek gecombineerd met de creatieve drang om iets nieuws te creëren zorgt ervoor dat zijn muziek zich tot ware kunst ontwikkelt. De gitarist richtte in 2011 de Marnix Busstra Band op. Vergezeld door de getalenteerde pianist Rembrandt Frerichs, de creatieve contrabassist Arnold Dooyeweerd, en de inspirerende drummer Pieter Bast, weet Busstra de horizon van de jazz te verbreden. De composities van Marnix vormen het uitgangspunt van de band. Muzikaal gezien is de band een voortzetting van Marnix’ samenwerkingsverband met de gerenommeerde vibrafonist Mike Mainieri. Het resultaat is een bijzonder ensemblegeluid waarbij de muziek het beste omschreven kan worden als lyrische, veelzijdige jazz, waarin het diepgaande samenspel tussen de muzikanten centraal staat.

Estival Jazz Lugano is een jaarlijks muziekfestival in de open lucht dat vijf dagen lang plaatsvindt in de pittoreske Zwitserse stad Lugano. Sinds 1979 geldt dit muzikale mekka als dé plek waar fans van jazz en internationale muziek aan hun trekken komen. In juli 1996 trad de Amerikaanse saxofonist Wayne Shorter met zijn kwintet op tijdens Estival Jazz Lugano. Met pianist Jim Beard, gitarist David Gilmore, bassist Alphonso Johnson en drummer Rodney van Holmes brengt Shorter zijn publiek onder hypnose.

Thomas Carbou en Patrick Graham lijken op bovenzintuiglijke wijze samen te werken. Hun muziek wisselt spontane improvisaties af met elektronische loops. Braziliaanse en Indiase invloeden zorgen ervoor dat hun muziek zich vaak ontvouwt in dromerige soundscapes en extatische grooves. De heren maken gebruik van een breed scala aan instrumenten, waaronder een aangepaste 8-snarige gitaar, cuatro, bouzouki, cajón, lijsttrommels, berimbau, udu, en metalen percussie. In combinatie met hun hypnotiserende zang en elektronische samples vormt het een uniek geheel. Dit concert is opgenomen in de Bleury Vinyl Bar in Montréal – nabij het Place des Festivals, wereldwijd bekend vanwege het Montréal International Jazz Festival!

Ballake Sissoko is afkomstig uit een lange traditie van Malinese kora-spelers. Hij werkte samen met gerenommeerde musici als Toumani Diabaté en Taj Mahal, en ontmoette de in Frankrijk geboren Vincent Ségal bij toeval. De twee begonnen met enkele jamsessies, maar waren er nog niet helemaal over uit op welke manier er een samenwerking tot stand kon komen. Ségal genoot een westerse klassieke opleiding en speelde al in het Franse Nationale Orkest, maar dit weerhield hem er niet van om zijn comfortzone te verlaten en het geluid van zijn cello te combineren met de kora van Sissoko. Eigenlijk was dit geen grote stap: Ségal groeide op in de Parijse wijk Pigalle, omringd door Afrikaanse migranten die Ségal wegwijs maakten in de Afrikaanse muziek. Het samenspel tussen Sissoko en Ségal levert een bijzonder concert op, waarin jazz gecombineerd wordt met Malinese muziek , maar ook met klassieke invloeden.