TV-gids

De Vlaams-Belgische singer-songwriter Selah Sue trad op in La Cigale in Parijs als onderdeel van het digitale Culturebox Festival 2020. De zangeres verkocht meer dan een miljoen exemplaren van haar debuutalbum 'Selah Sue', dat in maart 2011 verscheen. Daarop stonden haar populaire single 'Raggamuffin' en haar duet 'Please' met de Amerikaanse hiphopartiest Cee Lo Green. Enkele maanden na het verschijnen van deze plaat ontving Sue de European Border Breakers Award (EBBA) als erkenning van haar internationale succes. Bij haar concert uit La Cigale in 2020 wordt Selah Sue bijgestaan door Joachim Saerens op toetsen en Simon Lenski op cello. Het concert begint sfeervol met een jazzy 'So This Is Love': deze romantische ballade werd geschreven voor Walt Disneys film 'Assepoester'.

Erykah Badu, D’Angelo, Jill Scott, Anthony Hamilton, Alicia Keys, John Legend, Lauryn Hill, Maxwell en India Arie, het zijn namen die voor eeuwig verbonden zijn met neo-soul.Zo’n twintig jaar geleden werd dit genre in de VS gelanceerd en door critici en artiesten ‘neo-soul’ gedoopt. De slick soulmuziek met soepele maar prominente bassen en aanstekelijke melodieën is album georiënteerd en heeft vooral vrouwelijke, zelfbewuste singer-songwriters als vertegenwoordigers. Live instrumenten krijgen de voorkeur, net als bij soul uit de sixties en seventies, boven de geproduceerde sound van de single georiënteerde en sample-based hiphop en R&B, die vooral door mannelijke producers en artiesten gemaakt werd, op dat moment.

Count Basie was één van de belangrijkste bandleiders van het swingtijdperk. Op een korte onderbreking na aan het begin van de jaren ’50 stond de pianist vanaf 1935 tot aan zijn overlijden in 1984 aan het roer van zijn big band. Basie’s orkest stond bekend om een lichtvoetige, swingende ritmesectie, levendig ensemblewerk, en veel ruimte voor solo’s. Basie was geen componist zoals Duke Ellington dat was, of een belangrijke solist zoals Benny Goodman: Basie's instrument was de hele bigband! Zijn band belichaamde het swingtijdperk en had een enorme invloed op de hele jazzwereld. In deze opname uit maart 1959 geeft Count Basie een optreden in het Belgische Charleroi. Op enkele stukken is zanger Joe Williams te horen.

In Buenos Aires luidde men het jaar 2006 uit met een spectaculair live muziekprogramma vol Argentijnse muziek. In het hartje van de Argentijnse zomer deelt het Orquesta Filarmónica del Teatro Colon onder leiding van dirigent Daniel Barenboim (die ook als pianosolist optreedt) het podium met bandoneonvirtuoos Leopoldo Federico en zijn Orquesta Tipica. Samen staan ze garant voor een buitengewoon oudejaarsspektakel vol populaire tango's en geliefde Latijns-Amerikaanse orkestklassiekers. De oude tangomeester José Carli verzorgde betoverende, nieuwe arrangementen van werken van de Argentijnse meesters Astor Piazzolla, Carlos Gardel, Julio de Caro, Alberto Ginastera en Horacio Salgán. Optredens door Buenos Aires' eigen tangodansers Mora Godoy en Junior Cervilla dragen bij aan de feestvreugde en maken er een onvergetelijke avond van.

Populair muziekduo uit Philadelphia, bestaande uit Daryl Hall en John Oates. De band wordt in 1967 opgericht, nadat de mannen eerder al in andere bands zaten. Hun stijl is een mix tussen rock & roll, r&b en pop, wat ze zelf 'rock and soul' noemen. Anderen hebben het ook wel 'blue eyed soul' genoemd.

De soepele stem van Dionne Warwick reikt van een groot, diep laag, tot een zacht, breekbaar, helder hoog geluid. Met haar warme stem vertelt ze op elegante maar trefzekere wijze prachtige verhalen. Samen met Burt Bacharach en Hal David werd ze grondlegger van het type popmuziek dat tegenwoordig bekend staat als ‘Middle of the Road’, goed in het gehoor liggende popmuziek die nooit banaal wordt. Zestig van Warwicks nummers bereikten de Amerikaanse hitlijsten en wereldwijd verkocht ze meer dan 100 miljoen albums. Deze prachtige opname uit 1964 toont de zangeres live in 27 Club in het Belgische Knokke: op 23-jarige leeftijd staat ze aan het prille begin van haar indrukwekkende carrière.

Stan Getz behoort tot de allergrootste tenorsaxofonisten ooit en was bekend als 'The Sound' omdat zijn toon bijna hemels mooi was. Zijn belangrijkste bron was Lester Young en werd een bron voor vele anderen terwijl hij zelf nog altijd doorgroeide. Getz kreeg de kans om het vak te leren in veel verschillende belangrijke swing bigbands toen hij nog tiener was door de militaire dienstoproep tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij speelde bij Jack Teagarden (1943) toen hij net 16 was, daarna kon hij invallen bij Stan Kenton (1944-1945), Jimmy Dorsey (1945), en Benny Goodman (1945-1946); hij speelde solo op een paar platen met Goodman. Getz, debuteerde als bandleider op de plaat in juli 1946 met vier titels, werd beroemd toen hij bij Woody Herman's Second Herd (1947-1949) speelde, soleerde (samen met Zoot Sims, Herbie Steward, en Serge Chaloff) op de oorspronkelijke versie van "Four Brothers" en omdat zijn geluid zo goed uitkwam op de ballad 'Early Autumn'. Na zijn vertrek bij Herman, was Getz (behalve enkele uitstapjes naar Jazz at the Philharmonic) de rest van zijn leven zelf de bandleider. Dit programma toont zijn laatste publieke optreden, opgenomen in de Duitse Münchner Philharmoniker op 18 juli 1990. Stan Getz (tenorsaxofoon) wordt begeleid door Kenny Barron (piano), Eddie Del Barrio en Frank Zottoli (synthesizers), Alex Blake (bas) en Terri Lyne Carrington (drums).

Dit portret van Marcus Miller werd in 2009 opgenomen tijdens zijn tournee ‘Tutu Revisited’. Hij blikt terug op zijn langdurige samenwerking met Miles Davis. Ook vertelt Miller uitgebreid over zijn compositie 'Tutu', en legt hij uit hoe het legendarische, gelijknamige album tot stand kwam. Deze film werd opgenomen in de tentoonstelling 'We Want Miles' in het Parijse Cité de la Musique.

Bluesman 'Seasick' Steve Wold (1941) heeft alle decennia van de popmuziek doorkruist en gaandeweg heel wat bagage met zich mee gesleept. De 73-jarige vagebond is sinds zijn 'ontdekking' tien jaar geleden bij Jools Holland uitermate productief gebleven, met maar liefst zeven albums op zak. Live is Seasick Steve altijd een verademing om te zien: de anekdotes tovert hij uit de versleten werkpet, de meest wonderbaarlijke geluiden uit zijn zelfgemaakte snarenkasten.

De serie Da Pá Virada Sessions brengt de beste musici in beeld die de Braziliaanse jazz van nu rijk is. Alle sessies zijn opgenomen in São Paulo en leveren een unieke ervaring op: ze bieden een frisse blik op de Braziliaanse muziekscene. De artiesten zijn samen met de muziekredacteur van Stingray DJAZZ uitgekozen. Eén van de bands die in deze reeks te zien zijn is Os Capoeira. Dit ensemble beoefent de traditionele Braziliaanse vechtsport uit Bahia waaraan zijn hun naam ontlenen, waarin zowel elementen uit de dans, acrobatiek en percussiemuziek een rol spelen. Os Capoeira leidt bovendien een eigen cultureel centrum in São Paulo. Laat Os Capoeira's unieke vormgeving van de Braziliaanse cultuur je inspireren!

Metronomy, oftewel Joseph Mount, is vooral bekend van zijn remixen voor Infadels, Franz Ferdinand, Roots Manuva en The Klaxons. Maar Mount werkt daarnaast ook aan zijn eigen muziek. Zijn extravagante stijl ligt in het verlengde van artiesten als Soulwax en Justice. Beukende drums, analoge, zelfgebouwde apparatuur en perfecte spanningsbogen: Mount bewijst met gemak dat zijn eigen materiaal ook kan imponeren. Live is Metronomy een trio dat naast Joseph Mount bestaat uit Oscar Cash op saxofoon en toetsen, en Gabriel Stebbing op bas en toetsen.

Het North Sea Jazz Festival is het grootste overdekte muziekfestival ter wereld, internationaal bekend als festival waar het verleden, heden en de toekomst van de jazz aan bod komen in drie dagen tijd. Behalve een flinke dosis jazz worden ook andere genres geprogrammeerd, waaronder blues, soul, funk, en hiphop. In 1981 gaf de Amerikaanse zanger en Grammy Award-winnaar Al Jarreau er een onvergetelijk optreden voor het enthousiaste publiek van het North Sea Jazz Festival in Den Haag.

Gitarist Mike Stern en violist Didier Lockwood samen op een podium: dat garandeert een goede show. Na jaren gespeeld te hebben met Blood, Sweat & Tears ging Mike Stern optreden met drummer Billy Cobham. Zijn grote doorbraak kwam in de jaren '80 toen hij werd gevraagd voor de band waarmee Miles Davis zijn comeback maakte. Didier Lockwood speelde in jazzfusionband Magma in de jaren '70, waar hij naam maakte door zijn vooruitstrevende gebruik van elektrische versterking en andere experimenten met de elektrische viool. Stern en Lockwoord vormen samen een uniek duo dat een bijzonder optreden geeft in het prachtige Romeinse theater van Vienne, Frankrijk.

Het Dutch Jazz Orchestra is altijd op zoek naar jazz die gewoonlijk over het hoofd wordt gezien. Daarom maakt het orkest projecten rond het werk van componisten en arrangeurs die ten onrechte weinig of geheel niet worden uitgevoerd, of rond muziek die onbekend is gebleven of inmiddels vrijwel is vergeten. Het artistieke team van het orkest doet onderzoek: musicologisch onderzoek in archieven en nalatenschappen in binnen- en buitenland, én praktijkonderzoek door middel van repetities, uitvoeringen en cd-opnames. Verder biedt het orkest jong talent de mogelijkheid om professionele bigband ervaring op te doen, doordat het waar mogelijk haar gelederen versterkt met jonge musici. Dit concert vindt plaats in het Chassé Theater in Breda (2012). Het Dutch Jazz Orchestra voert hier een groot aantal composities uit die in het verleden weinig of niet zijn uitgevoerd, zoals het werk van Billy Strayhorn.

In de DJAZZ Belgium Sessions, die worden opgenomen in de AED Studios in het Belgische Lint, zien we een aantal van de beste jazzmusici van Europa aan het werk. Deze internationale jazzmusici gunnen ons een inkijkje in hun creatieve proces, waarbij jong talent en gevestigde namen elkaar afwisselen. Neem bijvoorbeeld dit bijzondere optreden van de Swing Dealers, een band die is geïnspireerd door de swingjazz van het midden van de 20e eeuw. Tegelijkertijd zijn de muzikanten sterk beïnvloed door de soul en de jazzscene van dit moment. De band is een project van saxofonist Vincent Mardens en zanger en bassist Jean van Lint. De interactie tussen saxofoon en zang zorgt voor een uniek, karakteristiek geluid.

The Jig is een zeven man sterke Amsterdamse funkband die vooral eigen nummers spelen. Echte funkgroepen als deze kom je zelden tegen. Ze staan bekend om hun krachtige, opzwepende liveshows, waarin ze goed geoliede instrumentale grooves spelen met een ware rock 'n' roll attitude. De muziek is bij de tijd en persoonlijk, en voegt elementen van soul, afro, jazz, en rock 'n' roll toe aan de muziek die we kennen van helden als Bootsy Collins, Tower of Power, James Brown, Average White Band en The Meters. De band bestaat uit Willem Pluk op trompet, Jeroen van Genuchten op tenorsaxofoon, Koen Schouten op baritonsaxofoon, Bas Grijmans op toetsen, Martijn Smit op gitaar, Arry Niemantsverdriet op basgitaar, en Niels van Groningen op drums. In 2019 speelde The Jig voor 20 duizend mensen op het bekende Rio das Ostras Jazz & Blues Festival in de Braziliaanse hoofdstad Rio de Janeiro.

In zijn optreden op het Franse festival Jazz à Vienne bouwt Gilberto Gil voort op het nieuwe geluid van zijn album ‘Fé Na Festa’: een mix van feest, traditie, en een beetje rock. De wereldwijd bekende muzikant Gilberto Gil, die bovendien de Braziliaanse minister van Cultuur is, stond aan de wieg van het ‘tropicalismo’. Deze culturele tegenbeweging combineert traditionele Braziliaanse elementen met moderne kunstvormen. Ook het geluid wat Gilberto Gil tijdens dit optreden laat horen is duidelijk beïnvloed door de Braziliaanse cultuur. Toch is de jazz nooit ver weg.

Het Morgenland Festival is een festival dat plaatsvindt in Osnabrueck, Duitsland. Het festival bestaat sinds 2005 en focust zich op de fascinerende muziekcultuur uit het Nabije en Midden-Oosten, met genres van klassiek tot avant-garde, jazz en rock. Buiten muzikale voorstellingen, houdt het festival zich ook bezig met andere kunst, zoals dans en theater. In deze aflevering van het festival zijn de optredens als “Sahil” en het ensemble van “Hewar” extreem energiek en dynamisch. Daarentegen zijn er ook optredens die rustig en kalmerend zijn, zoals bijvoorbeeld het optreden van “The Morgenland Chamber Orchestra”. “The Morgenland Chamber Orchestra” maakt sinds 2009 deel uit van het festival. Duitse muzikanten, in samenwerking met muzikanten uit de landen die op het festival te zien zijn, repeteren nummers die je uiteindelijk kunt zien bij de opening van het Festival.

George Shearing werd blind geboren en werd één van ’s werelds beste jazz pianisten. Dit is een eerbetoon aan Shearing en toont hoe hij de jazz-wereld veroverde. Unieke opnames en archief clips omvatten zes decennia van zijn bijzondere carrière en tonen vele klassiekers waaronder ‘September in the Rain’, ‘Lullaby of Birdland’, ‘Greensleves’, ‘Donna Lee’ en ‘Freedam Jazz Dance’.